Je denkt na over leven en dood, gewoon omdat je beseft dat afscheid nemen bij het leven hoort.
Of je wil er niet aan denken… want loslaten schrikt af…
En laat dat nu net zijn wat leven is: leren loslaten om anders leren vast te houden.
Je wil erover praten en het bespreekbaar maken, omdat het je rust kan geven, omdat je van dichtbij met de dood geconfronteerd werd, omdat je zelf met ziekte geconfronteerd wordt of omdat je naaste ziek is.
Ook dan kan een ontmoeting al zinvol zijn:
Ik luister graag naar jouw verhaal, en wil samen zoeken waarom je bang of onrustig bent, zoeken wat jouw kracht kan geven of wat kan zorgen voor een gevoel van bevrijding, rust, aanvaarding.
En misschien niet alleen voor jezelf, maar ook voor zij die het kortst bij je staan.
